Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν ____________________ ή τα αποτελεσματα του διαγωνισμου ιδεων «re-think Athens»


Σημερα 27.02.2013, ημερομηνια παρουσιασεως των αποτελεσματων του διαγωνισμου ιδεων "re-think Athens", για την πεζοδρομηση της οδου Πανεπιστημιου και την επεκταση της γραμμης του τραμ (light rail) ως την πλατεια Αιγυπτου (αρχικα) και ως το τερμα Πατησιων (τελικα), συνεχιζω την ενοτητα σημειωσεων με τιτλο "think of Athens, again ..." επιθυμωντας να συμβαλλω στον σχετικο δημοσιο διαλογο στον οποιο εχει προσκληθει να συμετασχει το ευρυ κοινο.

Στην  αρχικη σειρα: "F.A.Q. Συχνες ερωτησεις και απαντησεις για το εργο" που ολοκληρωθηκε με 12 F.A.Q. κατεγραψα τα επιχειρηματα μου για την αντιθεση μου στην πραγματοποιηση των εργων πεζοδρομησεως της οδου Πανεπιστημιου και επακτασεως της γραμμης του τραμ (light rail) ως την πλατεια Αιυπτου (αρχικα) και ως το τερμα Πατησιων (τελικα).

Στην παρουσα σειρα "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" σχολιαζω αρνητικα την επιλεγεισα προταση στην οποια leader μελετητης ειναι το Ολανδικο γραφειο κηποτεχνικων μελετων OKRA.
Οι πληροφοριες με βαση τις οποιες γινεται ο αρνητικος σχολιασμος ειναι, οσα ακουσα και ειδα κατα την παρουσιαση των αποτελεσματων του διαγωνισμου και οσα διαβασα στα διαφημιστικα εντυπα που διανεμηθηκαν σε οσους παρακολουθησαν την παρουσιαση.

Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν ____________________ 01- 01.03.2013 Η παρουσιαση των προτασεων


Πηγα την Τεταρτη 27/02/2013 στην παρουσιαση των αποτελεσματων του διαγωνισμου ιδεων «re-think Athens».
Τους λυπηθηκα πολυ ολους.
Τους συμμετασχόντες στον διαγωνισμο, τους βραβευθεντες, εμας το κοινο, ακομη και τους αντιπαθητικους πολιτικους.
Αλλα πιο πολυ λυπηθηκα το σημαντικωτατο για την Ελλαδα Ιδρυμα Ωναση και τον προεδο του τον κ. Αντωνη Παπαδημητριου.
Η εκδηλωση σεμνη, οπως επρεπε αλλωστε.
Μετα την συντομη ομιλια του κ. Αντωνη Παπαδημητριου, ελαβαν τον λογο ο πρωθυπουργος, οι δυο κυβερνητικοι συνεταιροι του και ο porte-parole της αξιωματικης αντιπολιτευσης δινοντας μια χροια απο εκδηλωση επαρχιακου εξωραϊστικου συλλογου που οι τοπικοι αρχοντες σπευδουν να επωφεληθουν της ευκαιριας για να αυτοπροβληθουν.
Τελος παντων και οι τρεις, γραβατωμενοι, συγκυβερνωντες κ.κ. Α. Σαμαρας, Ε. Βενιζελος, Φ. Κουβελης στα λογυδρια τους αναφερθηκαν ευγνωμονως στο «Ιδρυμα Ωναση» και στην συνεισφορα του για αναγεννηση του κεντρου τηςΑθηνας.
Ο κ. Δ. Παπαδημουλης (τηρωντας παλαιοαριστερους συμβολισμους), με ανοιχτο γιακα, ενω συνταχθηκε ασμενως με τις (λανθασμενες) επιλογες του Ιδρυματος, μιζερα και απρεπως παρελειψε να αναφερει τον πληρη τιτλο «Ιδρυμα Ωναση» και αναφερθηκε αοριστως σε καποιο «Ιδρυμα» θεωρωντας, φαινεται την παρουσιαση, πρεπουσα ευκαιρια αντιπαραθεσης προς την πλουτοκρατια (που υποθετει φανταζομαι πως εκπροσωπει το Ιδρυμα Ωναση), τι να πει κανεις.... σκοταδι και απο εκεινη την μερια....
Αξιοσημειωτη ηταν η απουσια παπα και, επειδη δεν νομιζω πως αυτο σημαινει αντιθεση της εκκλησιας για το project, φανταζομαι πως ολοι ηθελαν να ευλογησουν μονο τα γενεια τους οποτε παπας δεν τους χρειαζοταν.
Τελος ο εκπροσωπος του γραφειου OKRA εκανε μια γενικη περιγραφη της μελετης (ευτυχως ο ανθρωπος ειναι Ολανδος, μιλουσε Ολανδικα Αγγλικα και ετσι καταλαβα τις περισσοτερες αερολογιες απ’ οσες ειπε). Σ’ αυτην (την περιγραφη του) μας επισημανε (φανταζομαι θα θεωρησε πως ειναι οι σημαντικωτατες συνεισφορες της μελετης στην αντιμετωπιση της καταστροφης του κεντρου της Αθηνας) πως θα μαζευουν τα νερα της βροχης σε στερνες για να ποτιζουν τις φυτευσεις και πως θα αντιμετωπισουν το παραγωγικο ελλειμα του κεντρου με το σκηνοθετικο ευρημα του «1.000 rooms theater» (στην πολη που τα βιβλιοπωλεια, τα θεατρα, οι γκαλερι φαλιριζουν και κλεινουν η αναπτυξη του κεντρου θα ενισχυθει με την παραχωρηση σε ανεργους -;- καλλιτεχνες των κενων επαγγελματικων χωρων στα κτιρια της οδου Πανεπιστημιου) {!!#@*??!}.
αυτη η προταση σε απλα ελληνικα λεγεται «αλογο κλανει».
.
Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στο αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο facebook την  01.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=455585014514638&set=a.455584984514641.1073741825.100001894299391&type=1
Το σημειωμα αυτο κοινοποιηθηκε απο το αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο χρονολογιο της ομαδας "Καθε Σαββατο στην Αθηνα" στο facebook την  01.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση: https://www.facebook.com/groups/107446506033882/permalink/336153963163134/

Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν ____________________ 02- 02.03.2013 . Η εκθεση των μελετων και η διαψευση των ελαχιστων ελπιδων για κατι νεο


Επι μεγαλο χρονικο διαστημα εκαλλιεργειτο η εντυπωση πως με τον διαγωνισμο θα επιλεγουν οι ειδικοι μελετητες που η προταση τους θα περιλαμβανει «συγχρονα προτυπα και δυναμικες προτασεις» για να σωθει το κεντρο της Αθηνας και θα «αναδειξει ανταγωνιστικα την πολη» (εντος των εισαγωγικων αντιγραφη αποσπασματων απο το αρχικο διαφημιστικο φυλλαδιο του διαγωνισμου).
Ειμαι αντιθετος προς την πεζοδρομιση της οδου Πανεπιστημιου και προς την επεκταση του τραμ, αλλα περιμενα να `δω ή ν’ ακουσω κατι που θα κλονιζε τις αποψεις μου, γι’ αυτο, αλλωστε, πηγα στην παρουσιαση.
2.1.  Επειδη επροκειτο για διαγωνισμο ιδεων
2.1.α.  ηλπιζα καθε προταση να αποτελειται περισσοτερο απο μια εκθεση
      με συγκεκριμμενους - καθωρισμενους – απαριθμημενους τους μετρησιμους (πολεοδομικους) στοχους της επεμβασης,
      με το πλαισιο (θεσμικων, διοικητικων, τεχνικων, περιβαλλοντικων - κηποτεχνικων κλπ) μεσων υλοποιησης αυτων των στοχων σε μια προσδιωρισμενη αντιστοιχια στοχου – μεσου,
      με ενα διαγραμμα ελεγχου – επαναξιολογησεως – τροποποιησεως (ενα περιπου σπειροειδες διαγραμμα σταδιων feed back) της αποτελεσματικοτητας των θεσμικων, διοικητικων, τεχνικων, κηποτεχνικων επεμβασεων,
      και με μια εκτιμηση του μελετητη (οχι του αγωνοθετη) των επιπτωσεων απο το εργο στο συνολο της πολης.
και.
2.1.β.  (ηλπιζα καθε προταση να αποτελειται) λιγωτερο απο κατοψεις και φωτορεαλιστικες αναπαραστασεις συγκεκριμμενων λυσεων (κυριως φυτευσεων).
2.2.  Οι ελπιδες μου, ομως, διαψευσθηκαν!
ειδα (οσο μπορεσα να `δω και ισως αδικω καποιες) μελετες αποτελουμενες απο,
      τις κλασικες πινακιδες σχεδιων με τα ραστερ, τις κουκιδες/δενδρα (καταπρασινη και η στενη σκοτεινη μπαρουτοκαπνισμενη οδος Ακαδημιας των δεκαοροφων κτιριων) κλπ κλπ,
      τα φωτορεαλιστικα (με εκτος κλιμακος μεγ-ανθρωπακια, για να φαινεται, ισως, πιο ανθρωποκεντρικη η επεμβαση)
      και απο τις μακετες τους.
Οπως ακριβως ολες οι φοιτητικες μελετες γειτονιας απο το 3ο ετος της σχολης αρχιτεκτονων και μετα.
Μεχρι που σκεπτομαι, πως θα ηταν αρκετα προχω αν καθε χρονο ωργανωνονταν εκθεση με τις φοιτητικες εργασιες και οι πολιτικοι αρχηγοι πηγαιναν να πουν ενα καλο λογο στα νεα παιδια.
.
Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στο αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο facebook την  02.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=455795361160270&set=a.455584984514641.1073741825.100001894299391&type=1&comment_id=2076947&offset=0&total_comments=1
Το σημειωμα αυτο κοινοποιηθηκε απο το αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο χρονολογιο της ομαδας "Καθε Σαββατο στην Αθηνα" στο facebook την  02.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/groups/107446506033882/permalink/336524286459435/

Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν ____________________ 03- 06.03.2013 Οι στοχοι του αγωνοθετη, οι επιλεγεντες «ειδικοι» και η προταση που θα εφαρμοσθει(;)


3.1.  Οι (δηλωμενοι) στοχοι του αγωνοθετη
Αντιγραφω απο το αρχικο διαφημιστικο φυλλαδιο του διαγωνισμου.
«Η αναζητηση ποιοτητας για την εικονα αυτου του προσωπου (εννοει το συγχρονο προσωπο του κεντρου της Αθηνας) οδηγει στην αναζητηση της αρχιτεκτονικης του δημοσιου χωρου που μπορει να ενταξει με καθοριστικο, δημιουργικο και καινοτομο τροπο την ενσωματωση της βιωσιμης αναπτυξης στην πολη».
« Στοχος της μελετης που θα προκριθει ειναι οι ουσιαστικες αλλαγες στην εικονα, την δομη και την λειτουργια του κεντρου, επιλυοντας τα θεματα που αφορουν την καθημερινοτητα και αναβαθμιζοντας την πολη ωστε να γινει φιλικη, ελκυστικη για να ανταγωνισθει τια Ερωπαϊκες Μητροπολεις. Η ασφαλεια, η ενισχυση της επιχειρηματικοτητας, η εγκατασταση και επιστροφη της κατοικιας, η αναδειξη του πολιτιστικου μας πλουτου και η πνοη ποιοτητας και ζωης σε καθε πτυχη της καθημερινοτητας, θα αποτελουν βαση της μελετης»
και παρακατω.
«Σε καθε περιπτωση, υπαρχει αμεση αναγκη διατυπωσης μιας ευρειας, οραματικης και βιωσιμης προτασης για την ανασυνθεση του κεντρου της πολης, η οποια διαμορφωνεται σε κρισιμη περιοδο που οι κοινωνικες, οικονομικες, πολιτικες, δημογραφικες και οικολογικες προκλησεις αναζητουν διεξοδο. Το οραμα αξιζει να διαμορφωθει με ανοιχτο πνευμα, ανεπηρεαστο απο συμβατικες αγκυλωσεις ωστε να οδηγησει σε υπεροχες και απροσμενες εκδοχες του κεντρου της πολης. Πρεπει δε να ειναι ισχυρο και πειστικο, και να συνοδευεται απο αλλαγη πλευσης σε σχεση με το πως χρησιμοποιησαμε το κεντρο της πολης τις τελευταιες δεκαετιες, υιοθετωντας συγχρονες πρακτικες».
3.2.  Οι επιλεγεντες «ειδικοι»
Αγαπω πολυ την κηποτεχνια, ειμαι υπερηφανος που εχω σχεδιασει μερικους ωραιους ιδιωτικους κηπους, ασχολουμαι & πρακτικα - χειρωνακτικα με αυτην και εχω αφιερωσει πολυν χρονο στην μελετη και φωτογραφιση του Εθνικου Κηπου της Αθηνας.
Η κηποτεχνια (αϊντε και να την πουμε landscape architecture ή οπως αλλοιως χρειαζεται η υπηρεσια δημοσιων σχεσεων), ομως, δεν ειναι μεσο χαραξης στρατηγικης για την αντιμετωπιση πολεοδομικων ζητηματων, ειναι ενα απο τα μεσα εφαρμογης της στρατηγικης.
Στην περιπτωση του «re-think Athens», το καρο μπαινει θριαμβευτικα μπρος απο το αλογο (το αλογο που κλ-νει στο αρθρο 1).
Ετσι.
στην προταση που προκριθηκε, leader μελετητης ειναι το Ολανδικο γραφειο κηποτεχνικων μελετων OKRA που εδρευει στην Ουτρεχτη (συνδεσμος στο site του OKRA http://www.okra.nl/)
Με την ευκαιρια θυμηθικα το γραφειο αρχιτεκτονικης τοπιου «Χαϊδοπουλου - Adams», εγχωρια δοξα της δεκαετιας του `60, που δεν νομιζω να ελαβε ποτε μερος ως leader μελετητης σε πολεοδομικη αναπλαση αστικης περιοχης, τελος παντων, μαλλον, αλλες εποχες, αλλα ηθη...
Στα ελληνικα (ασφαλως δεν το ηξερε η αγγλοφωνη κριτικη επιτροπη) εχουμε μια υποτιμητικη εκφραση για τον ανεπαρκη, τον υποδεεστερο των περιστασεων. Λεμε πως ειναι «μπάμιας». Αυτο λοπον το OKRA καπως μου κακοφαινεται.
3.3.  Η προταση που θα εφαρμοσθει(;)
One step beyond, or, should I say, One step aside?
Η επιλεγεισα προταση παραμεριζει, παραβλεπει ή παρερμηνευει τους στοχους του διαγωνισμου οπως εχουν δημοσια (τουλαχιστον) ανακοινωθει (βλεπε εδαφιο 3.1.).
3.3.α.  η «ενσωματωση της βιωσιμης αναπτυξης στην πολη»
Πρωτα – πρωτα η εννοια της βιωσημης αναπτυξης δεν ειναι μια εννοια – λαστιχο (resilient οπως θα εγραφαν οι OKRA).
Για την βιωσιμη αναπτυξη υπαρχει ενα αρκετα συγκεκριμμενο ενοιολογικο πλαισιο, και εγω δεχομαι αυτο που αποδεχεται ο ΣΕΒ στο: http://www.sevbcsd.org.gr/.
[Στη Διεθνή Συνδιάσκεψη του Ρίο, το 1992, διατυπώθηκαν για πρώτη φορά και επίσημα οι αρχές της Βιώσιμης Ανάπτυξης. Εκεί η Βιώσιμη Ανάπτυξη ορίζεται ως: «η ανάπτυξη που παρέχει μακροπρόθεσμα οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά οφέλη φροντίζοντας τις ανάγκες της παρούσας και των μελλοντικών γενεών»].
Και
[Σύμφωνα με την «Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη», όπως αυτή υιοθετήθηκεγια πρώτη φορά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Goeteborg το 2001 και όπως αναπτύσσεται και σε μεταγενέστερα σχετικά κείμενα: «Η Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι μία συνεχής πορεία αλλαγής και προσαρμογής, και όχι μία στατική κατάσταση, με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του παρόντος, χωρίς όμως να μειώνεται η δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν και τις δικές τους ανάγκες, μέσα από την ισόρροπη και ισότιμη επιδίωξη και των τριών πυλώνων της Βιώσιμης Ανάπτυξης: Οικονομία – Περιβάλλον – Κοινωνία»].
Στην επιλεγεισα προταση η βιωσημη αναπτυξη υποβιβαζεται σε πρασινη αναπτυξη, η πρασινη αναπτυξη υποβιβαζεται σε αναπτυξη πρασινου, η αναπτυξη πρασινου υποβιβαζεται σε δενδροφυτευση και οι αναγκες των μελλοντικων γενεων μεθερμηνευονται σε αναγκες μελλοντικων ποτισματων των δενδρων (που φυσικα, αν φυτευθουν και αν επιβιωσουν θα προλαβουν και τις μελλοντικες γενεες).
3.3.β.  οι «ουσιαστικες αλλαγες στην εικονα, την δομη και την λειτουργια του κεντρου».
Πραγματι με την υλοποιηση της προτασης (μονο) η εικονα του κεντρου θα αλλαξει.
Πως λεμε «αλλαξε ο Μανωλιος κι’ εβαλε τα ρουχα αλλοιως»; Μονο που επειδη τον Μανωλιο θα τον βοηθησουν (με το αζημιωτο) πολλοι η αλλαγη του θα μας στοιχισει πανακριβα και οικονομικα και αναπτυξιακα και πολεοδομικα.
Οσον αφορα ομως την δομη και την λειτουργια του κεντρου τι ειναι αυτο που θα τις αλλαξει; Μυστηριο.
Καθε αρλουμπας βεβαια, «με τα λογια χτιζει ανωγια και κατωγια» γι’ αυτο ειναι χρησιμος ο ορισμος του νοηματος των λεξεων.
Η λεξη δομη απο το `81 και μετα εχει κακοποιηθει πολλαπλα απο την Λαλιωτικη γλωσσικη επανασταση. Επειδη η πολη οριζεται περισσοτερο απο την κοινωνικο-οικονομικη δομη της και λιγωτερο απο την οικο-δομικη υποσταση της, παραπεμπω στο. http://en.wikipedia.org/wiki/Social_structure για να θυμισω πως η κοινωνικο-οικονομικες δομες ειναι σχεσεις μεταξυ οντοτητων και οχι συνολα οντοτητων.
Η λεξη λειτουργια, παλι, επειδη δεν πολυχρειασθηκε ολα αυτα τα χρονια στο πολιτικο λεξιλογιο, εχει διατηρησει γενικα ενα σταθερο νοημα, στο οποιο ολοι, πανω κατω, συμφωνουμε, οτι δηλαδη λειτουργια ειναι ενα σετ πραξεων με το οποιο ενας μηχανισμος αποδιδει ενα συνολο παράγωγων (εξερχομενων) στοιχειων απο ενα συνολο πρωτογενων (εισαγομενων) στοιχειων.
Με τις φυτευσεις, τις λιμνουλες,τις πλακοστρωσεις και το τραμ θα αλλαξει η δομη (δηλαδη βασικα οι κοινωνικες, οικονομικες, πολιτικες, πολιτιστικες σταθερες) στο κεντρο και θα αλλαξει η λειτουργια (δηλαδη η παραγωγη) του κεντρου;
3.3.γ.  «η ασφαλεια, η ενισχυση της επιχειρηματικοτητας, η εγκατασταση και επιστροφη της κατοικιας.... θα αποτελουν βαση της μελετης».
Αλλοτε βαση εννοουμε κατι ετοιμο – υπαρχον – προαπαιτουμενο πανω στο οποιο δημιουργουμε ή στηριζομαστε και αλλοτε βαση εννοουμε το θεμελιο που κατασκευαζουμε για να ειναι ευσταθης η υπολοιπη κατασκευη.
Αραγε η ασφαλεια, η ενισχυση της επιχειρηματικοτητας, η εγκατασταση και επιστροφη της κατοικιας θα εχουν εξασφαλισθει ωστε να υλοποιηθει η προταση; (αλλα τοτε ποια η χρησιμοτητα εργων τοσο μεγαλης κλιμακας;) ή η υλοποιηση της προτασης θα αποτελεσει την βαση για την εδραιωση της ασφαλειας, της ενισχυσης της επιχειρηματικοτητας, της εγκαταστασης και επιστροφης της κατοικιας;. (αλλα πως θα γινει αυτο; ειδε κανεις κατι σχετικο στη μελετη για να το υποδειξει και σε `μενα;).
Αχ αυτες οι διφορουμενες διατυπωσεις...., αυτος που τις χρησιμοποιει εχει παντα δικιο.
3.3.δ.  η «αμεση αναγκη διατυπωσης μιας ευρειας, οραματικης και βιωσιμης προτασης».
Μια ζωη οι λεγομενοι ειδικοι (και του ρυθμιστικου, και των τομεων(;) πολεοδομιας των πολυτεχνειων) θελουν να πρασινισουν οτι συντελει ή μπορει να συντελεσει στην εντατικη αστικη παραγωγη.
Σε τι διαφερει η επιλεγεισα προταση (και σε τι διαφερει απο τις υπολοιπες προτασεις) ωστε αυτη ειδικα να ειναι ευρεια, οραματικη και βιωσιμη;
Μπορει να ειναι ποιοτικα καλυτερη αλλα επι της ουσιας ειναι μια απο τα ιδια.
Ασε που μια προταση πριν υλοποιηθει δεν μπορει να ειναι βιωσημη, η υλοποιημενη πραγματικοτητα ισως να αποδειχθει βιωσιμη. Αλλα οχι η συγκεκριμμενη.
3.3.ε.  «το οραμα αξιζει.... (και) πρεπει να ειναι ισχυρο και πειστικο, και να συνοδευεται απο αλλαγη πλευσης σε σχεση με το πως χρησιμοποιησαμε το κεντρο της πολης τις τελευταιες δεκαετιες»
Οσον αφορα την ισχυ και την πειστικοτητα, γι’ αυτα εχει φροντισει, φροντιζει και θα φροντισει η υπηρεσια δημοσιων σχεσεων και προπαγανδας.
Οσον αφορα την αλλαγη πλευσης, κανενα προβλημα, σ’ αυτον τον στοχο η επιλεγεισα προταση εκανε διανα.
Με την υλοποιηση της, η αλλαγη πλευσης ειναι δεδομενη προς τα βραχια και προς την καταβυθιση του κεντρου της πολης (συνολικα) στην αβυσο της οριστικης οικονομικης απαξιωσης.
Και ασφαλως θα χρησιμοποιουμε το κεντρο διαφορετικα απ’ ο,τι το χρησιμοποιησαμε τις προηγουμενες δεκαετιες, θα το χρησιμοποιουμε δηλαδη οχι σαν τοπο παραγωγης αυτοχθονος πλουτου και πολιτισμου αλλα μονο σαν τοπο καταναλωσης πλουτου και πολιτισμου που εχει παραχθει αλλοτε ή αλλού.
3.3.ζ.  το “1.000 rooms theater οι παρσιναδες και οι στερνες, τα high lights μιας προτασης bon pour l’ orient.
Δεν με νοιαζει αν οι αλλες προτασεις ηταν μια απο τα ιδια ή αν ηταν χειροτερες.
Με νοιαζει αν αυτος στον οποιο παραδινεται ανυπερασπιστος ο πυρηνας του κεντρου της πολης εχει τον στοιχειωδη σεβασμο γι’ αυτην (την πολη), για τους πολιτες της, αν νοιζεται για το δυσκολο παρον και το αβεβαιο μελλον.
«Εξ όνυχος τον λέοντα», ειχε συστησει τον 7ο π.Χ. αιωνα ο ποιητης Αλκαιος επισημαινοντας πως ο χαρακτήρας και οι προθέσεις ενός ανθρώπου κρίνονται από  μικρές λεπτομέρειες και ενδείξεις, φαινομενικά ασήμαντες αλλά ουσιώδεις.
Εμεις ομως ακομη να παρουμε χαμπαρι.
Οι OKRA, σαν τους παλιους Ολανδους θαλασσοπορους ηλθαν για να παρουν χωρις να δωσουν (ηλθαν για μια αρπαχτη κατα την κοινη ορολογια).
Λες και η εγκαταλειψη, η καταρευση του κεντρου της Αθηνας ειναι μια μονοδιαστατη διαδικασια, μια διαδικασια εξαρτωμενη μονο ή κυριως απο την ελλειψη πολιτιστικων δρασεων, απο τις αισθητιριακες προσληψεις (ζεστη, κρυο, `λιασιμο, σκιαση, υγρη, ξηρη ατμοασφαιρα) και απο την εικονα του χωρου, η επιλεγεισα προταση βρηκε την ευκολη λυση.
Το “1.000 rooms theater.
Στα κενα ισογεια των κτιριων θα οργανωνονται πολιτιστικα δρωμενα σχετικα με την ελληνικη φιλοσοφια (αρχαια ή νεα, δεν διευκρινιζεται) την επιστημη (θα ανακοινωνονται αραγε ενδιαφεροντα το ευρυ κοινο των ποδηλατων και λοιπων πεζοπορων ποια και ποσα νεοελληνικα επιστημονικα επιτευγματα και σε ποιους τομεις;), το θεατρο και την τεχνη (στην πολη που, οι εκδοτικοι οικοι, τα θεατρα, οι γκαλερι, τα βιβλιοπωλεια, οι μουσικες σκηνες, φαλιριζουν και κλεινουν, που η αγορα των τεχνων ειναι ρηχη και υπερκορεσμενη, σ’ αυτη την πολη η ανασυγκροτηση της λεωφορου πλεον Πανεπιστημιου θα εξαρτηθει απο τις τετοιες φθινουσες δραστηριοτητες!).
Να προεινοταν τουλαχιστον πως στα κενα ισογεια των κτιριων θα διανεμονται δωρεαν σουβλακια μπυρες και παγωτα, να το καταλαβω και να το θεωρησω ευστοχη προταση σ’ αυτην την περιοδο που βρισκομαστε, αλλα που....
Οι παρσιναδες και οι στερνες.
Πρασινες στεγες, και προσοψεις, με δαπανη και συντηρηση απο ποιον αραγε; (και ρωτησαν σε τι κατασταση ειναι ο, βιοκλιοματικος παρακαλω, ταρατσοκηπος στο υπουργειο οικονομιας στην πλατεια Συνταγματος, αν ρωτησαν και εμαθαν πολυ θα ηθελα και εγω να μαθω για να εκτιμησω και την βασιμοτητα και βιωσιμοτητα της προτασης τους).
Αυξηση των δημοσιων δενδροφυτευσεων (εχουν δει την κατασταση των δημοσιων δενδρων στους δρομους της Αθηνας ή στα παρκα της;).
Α, και τα περιπτερα νερου (!?!).
Απ’ οτι ειδα στο site του OKRA, ως κηποτεχνες, φυτευσεις προτεινουν και σε βορειες πολεις που φανατζομαι δεν πασχουν απο υψηλες θερμοκρασιες, ουτε απο λιακαδες.
Για τους OKRA βρεξει – `λιασει την ιδια συνταγη εχουν, αυτην ξερουν, αυτην προτιμουν.
Ασφαλως καπου πηρε τ’ αυτι των Ολανδων πως η νοτια Ελλαδα (γενικα) και η Αθηνα (ειδικα) εχουν ζεστη, λιγες βροχες και μεγαλη ηλιοφανεια, ισως εχουν κανει και τις βολτες τους σε καποια κυκλαδονησια...
Ε, τι να κανουν οι ανθρωποι, δεν χρειασθηκε να ψαξουν πολυ (εχουν κι’ αλλες δουλειες στα σκαρια ή ηδη ανειλημμενες, μ’ εμας θ΄ασχολουνται ολη την ωρα;), αποφασισαν (στα πλαισια της βιοκληματικης οπτικης τους) πως πρεπει να μαζευουμε τα βροχονερα σε στερνες, στα υπογεια ή στις ταρατσες (αν αντεχουν στατικα), για να εξασφαλισουμε το ποτισμα των δενδρων, των ταρατσων και των οψεων και (ισως) του υδροβορου γκαζον (που συνηθιζεται να φυτευεται αναμεσα και πλαϊ στις γραμμες του τραμ).
Δεν ηξεραν, δεν ρωτησαν, και δεν εμαθαν τελικα (οι ειδικοι) πως στην περιοχη του κεντρου της Αθηνας υπαρχουν θαμενα υπογεια ποταμια, πως γενικα ο υδροφορος οριζων ειναι ψηλα με αφθονο νερο για ποτισμα (δεν λεμε για ποση ή χρηση).
.
Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στο αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο facebook την  06.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=457919134281226&set=a.455584984514641.1073741825.100001894299391&type=3&src=https%3A%2F%2Ffbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net%2Fhphotos-ak-prn1%2F537481_457919134281226_837865036_n.jpg&size=400%2C300
Το σημειωμα αυτο κοινοποιηθηκε απο το αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο χρονολογιο της ομαδας "Καθε Σαββατο στην Αθηνα" στο facebook την  06.03.2013, αφαιρεθηκε κατα λαθος και κοινοποιηθηκε ξανα ως σχολιο στην αναρτηση της 06.03.2013 την 13.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση: https://www.facebook.com/groups/107446506033882/permalink/338309626280901/

Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν ____________________ 04- 20.03.2013 Το αδοξο τελος της διαγωνιστικης διαδικασιας του rethink Athens


Σε ολη την διαρκεια της διαγωνιστικης διαδικασιας του rethink Athens σκεπτομουν.
Εν ταξει, ειμαι σχετικος με τα αντικειμενο και κυριως ποναω το κεντρο της Αθηνας αλλα δεν ειμαι δα και Ο ειδικος, ουτε εχω μια ομαδα ειδικωτερων (απο `μενα) συμβουλων, μπορει λποιπον να εχω αδικο, μπορει να μη βλεπω τα πραγματα σωστα, μπορει να υπαρχουν διεξοδοι που δεν αντιλαμβανομαι.
Ηταν και τα (αγαθα & πονηρα, αμισθα & εμμισθα) παπαγαλακια της μελετης που ροκανιζαν τον χρονο και τις αντιστασεις με τα κλασικα.
      Περιμενετε να μαθετε τις προτασεις των ειδικων.
      Κανετε υπομονη οι ειδικοι θα μας οδηγησουν σε υπεροχες, απροσμενες εκδοχες του κεντρου της πολης.
      Μη βιαζεσθε θα δειτε πως με τις μελετες των ειδικων θα αντιμετωπισθουν ολα τα προβληματα του κεντρου.
      Οι ειδικοι εχουν τα μαγικα κολπα με τα οποια οι υπερογκες βλαβες απο την πεζοδρομηση και την επεκταση του τραμ θα μετασχηματισθουν σε ατου που θα σωσουν το κεντρο της Αθηνας.
Παρα την πολλαπλα δηλωμενη αντιθεση μου, βλεποντας και την γενικη παθητικοτητα και αδιαφορια περιμενα το θαυμα!
Μα τι απογοητευση, αλοιμονο, το θαυμα δεν εγινε!
Ομως το περιμενω ακομη (το θαυμα), αλλα οχι απο το rethink Athens και τους μελετητες του.
Και θα κανω υπομονη ως την υποβολη του εργου σε καποιον χρηματοδοτικο μηχανισμο, ΕΣΠΑ ή κατι παρομοιο.

.
Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στο αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο facebook την  28.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=467606883312451&set=a.455584984514641.1073741825.100001894299391&type=1&comment_id=2186328&offset=0&total_comments=1
Το σημειωμα αυτο κοινοποιηθηκε απο το αλμπουμ "Ωδινεν ορος και ετεκεν μυν" του Γιαννης Λιναρδακης στο χρονολογιο της ομαδας "Καθε Σαββατο στην Αθηνα" στο facebook την  28.03.2013.
μεταβαση στην αναρτηση: https://www.facebook.com/groups/107446506033882/permalink/347736132004917/

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Εὐάγγελος Λεμπέσης – Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ



Τὸ πλέον γνωστὸ αὐτὸ ἔργο τοῦ Εὐάγγελου Λεμπέση, δημοσιεύτηκε ἀρχικὰ στὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν» τὸ ἔτος 1941 μὲ ἀποτέλεσμα τὴν πολεμικὴ συζητήσεων κριτικῶν καὶ ἀντιπαραθέσεων στὶς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. Εἶναι γεμάτο ἀπὸ ὀξυδερκεῖς παρατηρήσεις πάνω στὸ τεράστιο θέμα τῆς βλακείας στὶς σύγχρονες κοινωνίες. Εἶναι μακροσκελές, στὴν καθαρεύουσα, ἀλλά, κατὰ κρίση ἀγαθοῦ, ἀνδρὸς ἀξίζει τὸν κόπο νὰ διαβαστεῖ καὶ νὰ γίνει κτῆμα ὅλων.


Πρόλογος

Ἁπλὴ ὑποσημείωσις ἐξ ὀλίγων γραμμῶν εἰς ἄλλην μελέτην μου ἡ παροῦσα μικρὰ ἐργασία ἐξελίχθη εἰς τὸ ἀνὰ χείρας δοκίμιον χάρις εἰς τὴν παρώθησιν τοῦ διαπρεπεστάτου νομικοῦ καὶ ἀγαπητοῦ φίλου Διευθυντοῦ τῆς «Ἐφημερίδος τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», κ. Ν. Π. Θηβαίου. Εἰς αὐτὸν ἑπομένως τὸν ἀνεξάντλητον εἰς ἐμπνεύσεις καὶ εἰς παντοειδῆ πρωτοτυπίαν ἐπιστήμονα καὶ συγγραφέα ὀφείλεται τόσον ἡ συγγραφή, καθὼς καὶ ἡ δημοσίευσις εἰς τὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν», ὡς καὶ ἡ ἐνταῦθα ἀναδημοσίευσις τῆς παρούσης μικρᾶς πραγματείας. Ὀφείλομεν χάριτας εἰς αὐτόν, ἀπὸ κοινοῦ συγγραφεὺς καὶ ἀνανῶσται, διὰ τὴν σύντομον αὐτὴν ἐντρύφησιν εἰς τὸν χλοερὸν τοῦτον κόσμον μιᾶς κατηγορίας συνανθρώπων, τῶν ὁποίων ἡ κοινωνικὴ σημασία ἔχει δεινῶς ὑποτιμηθῆ καὶ τῶν ὁποίων τὰ δικαιώματα εἶναι ἐξησφαλισμένα οὐ μόνον -φεῦ!- ἐν τῷ βασιλείῳ τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ἔτι πλέον ἐπὶ τοῦ χλοεροῦ τούτου πλανήτου!

Ἐπὶ τοῦ περιεχομένου τοῦ παρόντος δοκιμίου οὐδεμίαν προεργασίαν γνωρίζω καὶ συνεπῶς δέον νὰ κριθῶ ἐπιεικῶς, ὡς πάντη στερούμενος «βοηθημάτων». Τολμῶ ἐν τούτοις νὰ φρονῶ, ὅτι τούτων οὐδόλως παρίσταται ἀνάγκη, διότι ἀληθῶς ἐξαιρετικῶς μέγας εἶναι ὁ πλοῦτος τοῦ ἀμέσου κοινωνικοῦ ἐμπειρικοῦ ὑλικοῦ καὶ ἐλαχίστη ἡ ἐκ τῆς ἐλλείψεως γραπτῶν βοηθημάτων στενοχωρία τοῦ γράψαντος.

Ὡς πρὸς τὴν μέθοδον τέλος δέον νὰ ὑπογραμμίσω, ὅτι κατεβλήθη ἐνδελεχὴς προσπάθεια, ὅπως αὕτη εἶναι αὐστηρῶς ἐπιστημονική. Διότι πράγματι – ὡς ἐλπίζω ν᾿ ἀποδειχθῇ – πλὴν τῶν ἄλλων δεδικαιολογημένων ἀξιώσεων, τὰς ὁποίας δύναται νὰ ἔχη παρὰ τῶν λοιπῶν ἀτυχῶν συνανθρώπων, ἡ εὐτυχὴς καὶ παντοδύναμος κοινωνικὴ κατηγορία, ἥτις ἐξετάζεται ἐνταῦθα, εἶναι καὶ ἡ ἀξίωσις ν᾿ ἀποτελέσῃ σοβαρώτατον θέμα σοβαροῦ ἐπιστημονικοῦ χειρισμοῦ.

Θὰ ἔπρεπεν ἴσως, ἐκ λόγων εὐγνωμοσύνης πρὸς τοὺς ἀποτελοῦντας τὸ θέμα τῆς παρούσης μελέτης δυνάστας τῆς ἀνθρωπότητος ν᾿ ἀφιερωθῇ αὕτη εἰς αὐτούς. Ἐκ λόγων δικαιοσύνης ὅμως ἀφιεροῦται – καὶ οὐκ ἐπ᾿ ἐλάχιστον, πρὸς διδαχήν των – εἰς τοὺς δυναστευομένους: δηλονότι εἰς τοὺς εὐφυεῖς!


Εἰς τὴν πολυπληθῆ κατηγορίαν τῶν βλακῶν προσάπτεται ἀσφαλῶς ἄδικος καὶ ἐπιστημονικῶς ἐσφαλμένη μομφή, ὅταν οὗτοι χαρακτηρίζονται εἴτε ὡς ἄχρηστοι καὶ περιττὸν βάρος τῆς κοινωνίας, εἴτε ὡς παρασιτικοί, ἐκφράζεται δὲ συχνὰ ἡ ἀνόητος, ὡς θὰ ἴδωμεν, εὐχὴ ὅπως οὗτοι ἐκλείψουν. Τὸ πρόβλημα τῶν βλακῶν δὲν εἶναι ἐν τούτοις ἁπλοῦν ὅταν ληφθῆ πρώτον ὕπ᾿ ὄψιν ἡ στερεὰ καὶ ἀπολύτως ἀναγκαία θέσις, ἣν οὗτοι ἐπαξίως κατέχουν ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ. Οἱ βλᾶκες διαιροῦνται οὕτως εἰς δυὸ ὅλως ἀντιθέτους μεταξὺ τῶν «ὁμάδας», διεπομένας ὅμως ἀμφοτέρας ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ νόμου, τοῦ διαφορισμοῦ Ἡ πρώτη ἐκ τούτων ὁμὰς καταλαμβάνει ὡς γνωστὸν τὰς ὑποδεεστέρας ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις, ἤτοι εὑρίσκεται εἰς τὰς κατωτάτας βαθμίδας τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ. Πόσον εὐεργετικὴ διὰ τὴν κοινωνίαν εἶναι ἡ ὁμὰς αὕτη εἶναι περιττὸν νὰ τονισθῆ, διότι ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχεν ἐκμετάλλευσις καὶ ἄνευ ἐκμεταλλεύσεως δὲν θὰ ὑπῆρχε πολιτισμός. Εἰς δὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ: Ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχε διαφορισμός, διότι ἀντὶ τῆς ἀνισότητος, θὰ ὑπῆρχεν ἰσότης, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδὴ θὰ ἦσαν ὅλοι εὐφυεῖς, ὅπερ ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ διαφορισμοῦ τὸ αὐτό: ὡς νὰ ἦσαν ὅλοι βλᾶκες· διότι ὁ διαφορισμὸς ἀπαιτεῖ ρητῶς καὶ εὐφυεῖς καὶ βλάκας, περικοπτωμένων δὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν δυὸ τούτων σκελῶν του, αἴρεται ὁλόκληρος. Ἄνευ δέ, κατ᾿ ἀκολουθίαν, τοῦ διαφορισμοῦ, καθισταμένου δυνατοῦ μόνον διὰ τῆς σοβαρᾶς συμβολῆς τῶν βλακῶν, δὲν ὑπάρχει κοινωνία. Τοιαύτη λοιπὸν ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν, ἥτις ἄλλως τε ὑπὸ πάντων ἀναγνωρίζεται, μολονότι μόνον εἰς τὸν κοινωνιολόγον εἶναι ἐπιστημονικῶς γνωστή.

Ἡ κατὰ τῶν βλακῶν καταφορὰ προκαλεῖται ἄλλως τε ὑπὸ τῆς δευτέρας ὁμάδος αὐτῶν, πλέον ἐνοχλητικῆς της πρώτης, ἀλλὰ καὶ ἐνταῦθα ἡ καταφορὰ αὕτη, ἐφ᾿ ὅσον ἐμφανίζεται ὡς λογικὴ κρίσις, εἶναι ἀκοινωνιολόγητος, ἤτοι ἀντεπιστημονική. Κατηγοροῦνται δηλαδὴ οἱ βλᾶκες τῆς δευτέρας ταύτης κατηγορίας ὅτι παναξίως κατέχουν σπουδαίας ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις. Ἀλλ᾿ ἡ κρίσις αὕτη προδίδει πλήρη μίας ὠρισμένης μορφῆς τοῦ διαφορισμοῦ ἄγνοιαν. Ἡ μορφὴ αὕτη δεδομένη μὲ φυσικὴν ἀναγκαιότητα ὡς ὁ νόμος τοῦ διαφορισμοῦ εἶναι ὁ στοιχειώδης κανών: «δέκα βλάκες καθ᾿ ἑνὸς εὐφυοῦς· δέκα ἀνίκανοι καθ᾿ ἑνὸς ἱκανοῦ· δέκα ἀδύνατοι καθ᾿ ἑνὸς ἰσχυροῦ κ.ο.κ.». Τὸ φαινόμενον τοῦτο, κλασσικόν, τυπικὸν καὶ αἰώνιον ἀφ᾿ ἧς ὑπάρχει ἀνθρωπίνη κοινωνία, δι᾿ ὅλης της Ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος, δύνανται νὰ εἶναι «τυχαῖον»; Ἀλλὰ τυχαῖον εἶναι ὅ,τι ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβῃ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς. Οὐδέποτε ὅμως ὅ,τι πρὸ πολλοῦ ἔχει συλληφθῆ εἰς τὸν θεμελειώδη νόμον τοῦ διαφορισμοῦ. Καὶ τὸ μὲν ψυχολογικὸν ἐλατήριον τοῦ συνασπισμοῦ τῶν ὁπωσδήποτε «κάτω» κατὰ τῶν ὁπωσδήποτε «ἄνω» εἶναι δεδομένη διὰ τοῦ ressentiment.

Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν ἐνταῦθα εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique).

2. Ἡ ἔμφυτος τάσις τοῦ βλακός, ἐξικνουμένη συχνότατα εἰς ἀληθῆ μανίαν ὅπως ἀνήκῃ εἰς ἰσχυρὰς καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν περισσοτέρας πάσης φύσεως ὀργανώσεις, ἐξηγεῖται πρώτον μὲν ἐκ τῆς εὐκολίας τῆς ἀγελοποιήσεως, εἰς ἣν μονίμως ὑπόκειται, λόγω ἐλλείψεως ἀτομικότητος (ἐξ οὗ καὶ τὸ μῖσος τοῦ κατὰ τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ), δεύτερον δὲ ἐκ τοῦ ἀτομικοῦ ζῳώδους πανικοῦ, ὑπὸ τοῦ ὁποίου μονίμως κατατρύχεται, ἐκ τοῦ δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθη εἰς τὸ παντὸς εἴδους προλεταριάτον. Ἀποτελεῖ δὲ ἡ τάσις αὕτη ἀμάχητον σχεδὸν τεκμήριον περὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς πνευματικῆς του ἀναπηρίας. Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται αὐτόματος συρροὴ βλακῶν εἰς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, αἴτινες, ἐὰν μὲν εἶναι συμφεροντολογικαί, διατηροῦν τουλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων των, ἐὰν ὅμως εἶναι «πνευματικαί» περιέρχονται σὺν τῷ χρόνῳ εἰς πλήρη βλακοκρατίαν. Εἰς τὸ φαινόμενον τοῦτο ὀφείλει τὸν ἐκφυλισμὸν τοῦ λ.χ. ὁ μασσωνισμός, oι ἁπανταχοῦ Ῥοταριανοὶ ὅμιλοι, ὅλοι oι «πνευματικοί» σύλλογοι, καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ… Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν!. Ἑπόμενον εἶναι κατόπιν τούτων, ὅτι ὅπως ἡ λεγεὼν τῶν βλακῶν ὠθεῖται ἀκατανικήτως πρὸς τὴν ἀγέλην καὶ πρὸς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, οὕτω ὑφίσταται ἀκατανίκητον ἕλξιν ἀπὸ τὰς παντὸς εἴδους ἀγελαίας ἀντιατομικὰς καὶ ὁμαδιστικὰς θεωρίας, ἀπὸ τοῦ πάσης φύσεως παρεμβατισμοῦ ἢ διευθυνομένης οἰκονομίας ἢ 4ης Αὐγούστου μέχρι τοῦ σοσιαλισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ (Ἄλλοι εἶναι οἱ ἐκμεταλλευταὶ τῶν θεωριῶν αὐτῶν). Τούτων δεδομένων ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἀτελεύτητος καὶ αὐστηροτάτη ἐπιλογὴ βλακῶν εἰς τὰ ὁμαδικὰ συστήματα ἡ ὁποία, τὴ βοηθεῖα μίας πολιτικῆς βίας, κατοχυροῦται καὶ ὡς πολιτικὸν καὶ κοινωνικὸν καθεστὼς (4η Αὐγούστου), τόσῳ μᾶλλον, ὅσο ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψεως, χρήσιμος μόνον εἰς ἐκείνους, οἵτινες διαθέτουν σκέψιν, εἶναι μονίμως καὶ ἐξόχως ἀντιπαθητικὴ εἰς τοὺς βλάκας, διότι ἀσκουμένη ὑπὸ τῶν ἄλλων στρέφεται ἐναντίον των, ἴδια ὁσάκις οὗτοι κατέχουν ἐξουσιαστικὰς θέσεις, ἢ ἔχουν συνδέση συμφέροντα μὲ τοὺς κατέχοντας αὐτάς. Ἡ ἔλλειψις ἰδίας γνώμης, ἡ κολακεία καὶ ἡ ρᾳδιουργία (ἴδε κατωτέρω) τοὺς προορίζουν ἄλλως τε εἰδικῶς διὰ τὰς καταστάσεις ταύτας. Ἡ ἀκατανίκητος ἐπίσης τάσις τῶν βλακῶν πρὸς τὰς πάσης φύσεως ἀγελαίας ἐμφανίσεις (κοσμικαὶ συγκεντρώσεις καὶ causerie τρεφομένη ἐκ τῶν περιεχομένων τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν ραδιοφώνων, μόδα, κλπ.) καὶ διακρίσεις (τίτλοι, διπλώματα παράσημα) εἶναι κατόπιν τῶν ἀνωτέρω αὐτονόητος.


3. Ἀλλὰ πόθεν εἶναι δεδομένη ἡ πραγματικὴ δυνατότης τῆς ἀποτελεσματικῆς δράσεως τῆς βλακικῆς ἀγέλης; Ἡ δυνατότης αὕτη εἶναι δεδομένη ἀπολύτως ἀντικειμενικῶς καὶ ἀνεξαρτήτως τοῦ ψυχολογικοῦ ἐλατηρίου (τοῦ ressentiment), τὸ ὁποῖον ἄλλως οὐδεμίαν θὰ εἶχε κοινωνικὴν δρᾶσιν καὶ ἀκολούθως κοινωνιολογικὴν σημασίαν. Εἶναι δεδομένη ἐκ τῆς μοιραίας θέσεως τὴν ὁποίαν κατέχουν εἰς τὴν κλίμακα τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ οἱ βλᾶκες, θέσεως εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναντικατάστατοι, διότι εἶναι θέσις ὑποδεεστέρα, ἀλλὰ καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητος διὰ τὸν ὅλον κοινωνικὸν μηχανισμόν, ὁ ὁποῖος βασίζεται ἀπολύτως εἰς τὰς κατωτέρας αὐτοῦ βαθμίδας. Εὐκρινέστατα διαφαίνεται ἡ ἐξάρτησις αὕτη τῶν ἀνωτέρω βαθμίδων καὶ προσώπων ἀπὸ τῶν κατωτέρων τοιούτων ὅπου αὕτη λαμβάνει μορφὰς καθαρῶς ἐκβιαστικάς, τὰς ὁποίας γνωρίζουν πάντες οἱ κοινωνικοὶ ἄνθρωποι. Ὡς παράδειγμα δύναται νὰ χρησιμεύση ἡ παρέλκυσις ἢ ὁ ἐνταφιασμὸς μίας ὑποθέσεως εἰς οἱανδήποτε ὑπηρεσίαν ὑπὸ κατωτέρων ὑπαλλήλων, ἡ ἔκδοσις ἐντάλματος συλλήψεως κατὰ καταζητουμένου ἐκληματίου, εἰς περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ κατώτερα ἀστυνομικὰ ὄργανα εἶναι ἀλληλέγγυα πρὸς αὐτὸν κλπ

4. Λαμβανομένης ἤδη ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ἐπικαίρου ταύτης θέσεως τῶν κατωτέρων βαθμίδων καὶ προσώπων ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ καθίσταται ἀπολύτως νοητὴ καὶ ἡ ἄνοδος αὐτῶν εἰς ἀνωτέρας βαθμίδας διὰ κοινοῦ μεταξὺ τῶν συνασπισμοῦ ἀναδεικνύοντος ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν δι᾿ ὀργανωμένης ἀντιστάσεως (boycotage) πρὸς τὰ ἄνω καὶ παραλύσεως τῶν τυχὸν ἀντιθέτων ἐνεργειῶν τῶν ὑπερκειμένων παραγόντων πρὸς ἀνάδειξιν ἄλλου πράγματι ἱκανοῦ, προσώπου, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ δι᾿ ὀργανωμένης προωθήσεως προσώπου ἐκ τῶν κόλπων αὐτῶν, πρὸς τὴν ἀνωτέραν βαθμίδα. Τὸ φαινόμενον τοῦτο καλεῖται κλίκα. Ὅτι τὴν ἐξέλιξιν ταύτην οὐδεὶς δύναται νὰ σταματήση εἶναι φανερόν, ὅσον εἶναι φανερὰ ἡ νομοτελειακὴ συνάρτησις τῶν ὡς ἄνω δεδομένων. Κατὰ τὴν αὐτὴν συνάρτησιν τὸ φαινόμενον συνεχίζεται: «ἑνὸς βλακὸς προκειμένου μύριοι ἕπονται», ὁ δὲ οὕτω ἀνελθῶν βλὰξ θὰ προωθήση ὁ ἴδιος πρόσωπα μόνον κατώτερα ἑαυτοῦ, μέχρις ὅτου ἡ μία βίαια ἔξωθεν ἐπέμβασις, ὑπαγορευομένη ὑπὸ τῆς ἀνάγκης ἄλλου τινὸς κοινωνικοῦ ὀργανισμοῦ, ἢ ὁ φυσικὸς ἐκφυλισμὸς ἑνὸς τοιούτου ὀργανισμοῦ ἐκ τῶν ἔσω, ἐπιφέρει θεμελιώδη τινὰ ἀνατροπὴν ἢ καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν τερματισμὸν τοῦ βίου τοῦ ἐκφυλισθέντος ὀργανισμοῦ. Οὕτω λ.χ., εἰς παρομοίαν περίπτωσιν ἡ τὸ 1910 ἀνελθοῦσα κοινωνικὴ ὁμὰς ἀνέτρεψε τὴν ἱεραρχίαν τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν προσώπων καὶ ἐντὸς τοῦ παλαιοκομματισμοῦ, καταστήσασα δυνατὴν τὴν ὑπεφαλάγγισιν τῶν παλαιῶν αὐτοῦ ἀρχηγῶν ὑπὸ νέων (Γούναρη, Στράτου κλπ.)

5. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνευ συνασπισμοῦ καὶ ὀργανώσεως, ἄνευ«κλίκας», ἀνερχόμενοι βλᾶκες ἢ ἀνίκανοι γενικῶς, ἀτομικῶς καὶ μόνον ἐπικρατοῦντες, εὑρίσκονται ἐν τούτοις δεσμευμένοι ὑπὸ τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ εἰς ἴσον βαθμὸν ὡς καὶ οἱ ὀργανωμένοι τοιοῦτοι. Διότι ἀντικειμενικῶς αἱ θέσεις τὰς ὁποίας λαμβάνουν εἶναι τοιαύται, ὥστε ἡ ἀνεπάρκεια τῶν ἢ νὰ εἶναι πλεονεκτικὴ ἢ νὰ εἶναι ἀνεκτή, οὐδέποτε ὅμως θέσεις ἀπαιτούσαι πραγματικὰ προσόντα, ἐκ τῶν ὁποίων, καὶ ἂν ἀκόμη φθάνουν εἰς αὐτάς, ἀνατρέπονται καὶ κρημνίζονται εἰς τὴν πρώτην ἀντίξοον περίστασιν καὶ ὑπὸ μεγάλου τινὸς ἢ μικροῦ πνέοντος ἀνέμου. Οὕτω λ.χ. πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κατέλαβον διαδοχικῶς πλεῖστα ἀξιώματα τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτείας, ἀπὸ τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, μέχρι τοῦ «Προέδρου τοῦ Συλλόγου Προστασίας Ἐγγύων Μυιῶν», τοῦ «Γενικοῦ Γραμματέως τῆς Γενικῆς Συνομοσπονδίας Πωλητῶν Ποντικοπαγίδων» κ.ο.κ., ἀξιώματα βεβαίως, τὰ ὁποῖα οὐδέποτε θὰ ἐπιδιώξη σοβαρῶς ἀπασχολούμενος ἄνθρωπος. Εἰς τὰ ἀξιώματα ταῦτα προστίθενται φυσικὰ καὶ διακρίσεις οἶον παράσημα, διπλώματα, δεξιώσεις κλπ

Ο causeur συνάδελφος τοῦ ἀνωτέρω ἀποτελεῖ ἀληθῆ κοινωνικὴν μάστιγα, διότι ὡς causerie ἐκλαμβάνει τὸ νὰ λέγῃ εἰς τοὺς χειμαζομένους συνανθρώπους τί ἀνέγνωσεν εἰς τὰς ἐφημερίδας, τί ἤκουσεν εἰς τὸ ραδιόφωνον καὶ τί τοῦ εἶπον διάφοροι καθ᾿ ὁδόν, ἐξικνούμενος ἔστιν ὅτε εἰς τὰ σχόλιά του, ὅταν ἀποφασίση νὰ σχολιάση εἰς δυσθεώρητα ὕψη ὀξυδερκείας καὶ πνευματικῆς χάριτος: ὅτι λ.χ. κατὰ τὴν νύκτα ἀναμφιβόλως ἐπικρατεῖ σκότος, τὴν δὲ βροχὴν ἀκολουθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ ὑγρασία… Εἰς ταῦτα προστίθεται ἐνίοτε καὶ ἡ «προστατευτική» στάσις αὐτοῦ ἔναντι τῶν πνευματικῶς ἀνωτέρων του, σκοποῦσα τὴν ὑποτίμησιν αὐτῶν εἰς τὰ ὄμματα τοῦ κόσμου κλπ.


6. Ἐνδιαφέρον εἶναι τέλος ἐνταῦθα τὸ φαινόμενον μερικῶν εὐφυῶν ἀνθρώπων, οἵτινες, ἐνστικτωδῶς διαισθανόμενοι τὸν κοινωνικῶς ἀνυπέρβλητον ρόλον τῶν βλακῶν καὶ τὴν λαμπρὰν κοινωνικὴν αὐτῶν σταδιοδρομίαν – ἐv τῇ «χρυσῇ» μέσῃ ὁδῷ τῆς μετριότητος ἐννοεῖται – ἀποφασίζουν νὰ ὑποδυθοῦν τὸν ρόλον αὐτόν, ὅπως ἀνέλθουν διὰ τῆς μεθόδου τῆς «νύσσης», ὡς αὕτη εὐφυέστατα ἀποκαλεῖται παρὰ τῷ λαῷ. Ἀλλ᾿ ὁ ρόλος οὗτος εἶναι ἐξαιρέτως δύσκολος ἐκ δυὸ λόγων: Πρῶτον ὑποκειμενικῶς ἡ ὕπαρξις πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ζωῆς ἔχει ὡς γνωστὸν ἀναποτρέπτους ἀντανακλάσεις ἐπὶ τῆς ἐξωτερικῆς φυσιογνωμίας, αἴτινες μὲ τὴν τελειοτέραν ὑπόκρισιν, δύσκολον εἶναι ν᾿ ἀποκρυβοῦν, πλὴν τῆς περιπτώσεως καθ᾿ ἣν εἶναι δεδομένον τάλαντον μεγάλου ἠθοποιοῦ. Ἡ ἁπλὴ παρουσία τοῦ εὐφυοῦς ἀνθρώπου εἶναι κατὰ κανόνα διὰ τὸν βλᾶκα εἰς τὸ ἔπακρον προκλητική. Τὸ ψυχολογικὸν σύμπλεγμα τῶν συναισθημάτων, τὸ ὁποῖον αὕτη ἐξαπολύει παρ᾿ αὐτῷ εἶναι τὸ αὐτὸ ἀκριβῶς μὲ ἐκεῖνο τοῦ καταδιωκομένου καὶ πανικοβλήτου ζῴου ἢ ἀνθρώπου, ἐν καταστάσει φυγῆς ἢ ἀμύνης. Τὸ μῖσος, ὁ φόβος, ὁ φθόνος μετὰ τοῦ θράσους συμπλέκονται κατὰ τρόπον, δηλοῦντα διὰ τὸν ἐξησκημένον ὀφθαλμὸν σαφῶς εἰς πᾶσαν φράσιν, ἴδια ὑποτιμητικὴν ἢ μειωτικήν, τὴν κατάστασιν ἀμύνης. Δεύτερον ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ βλακός, ἡ ἔνστικτος καχυποψία αὐτοῦ εἶναι τοιαύτη, ὥστε ἡ ὑπόκρισις τοῦ εὐφυοῦς ν᾿ ἀποβαίνῃ ματαία, ἡ δὲ πραγματικὴ εἰλικρίνεια αὐτοῦ νὰ ἐκλαμβάνεται ὡς ὑπόκρισις. Ὁ βλὰξ ὡς πλησιέστερος πρὸς τὸ ζωϊκὸν βασίλειον, ἔχει τὴν ἔνστικτον καχυποψίαν οὕτω ἀνεπτυγμένην, ὥστε ν᾿ ἀδυνατῇ νὰ διαγνώσῃ ἢ νὰ ἐννοήση συλλογισμοὺς καὶ λογικοὺς ὑπολογισμοὺς τοῦ εὐφυοῦς, βασιζομένους ὄχι εἰς τὸ ἔνστικτον ἀλλὰ εἰς τὴν διάνοιαν. Ἄοπλος καὶ ἀνυπεράσπιστος ἔναντι τῶν ψυχρῶν ὑπολογισμῶν τῆς ξένης διανοίας, ἢς ὁ μηχανισμὸς τυγχάνει εἰς αὐτὸν νοητικῶς ἀπροσπέλαστος, μίαν μόνην ἄμυναν διαθέτει, ἀκριβῶς ὅπως τὸ ζῷον καὶ ὁ πρωτόγονος ἄνθρωπος: τὴν ἔνστικτον καχυποψίαν. Οὕτω ἐξηγεῖται καὶ ἡ φυσικὴ καὶ πνευματικὴ κατωτερότης τῶν λαῶν, οἵτινες ἐμπνέονται βασικῶς ὑπὸ τῆς καχυποψίας, ἣν αὐταρέσκως ἐκλαμβάνουν ὡς εὐφυΐαν. Ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων οἵτινες οὐδεμίαν ἀνάγκην ἔχουν αὐτῆς, ὡς ἀντιλαμβανόμενοι νοητικῶς τὸν κόσμον. Ἐκ τούτων ἐπίσης φαίνεται σαφῶς, ὅτι ἡ καχυποψία καὶ ἡ ἀπότοκος αὐτῆς πονηρία εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετόν της εὐφυίας ὡς πρὸς τὸν ὅλον αὐτῆς ἐκτοπιζομένης πάντοτε ὑπὸ τῆς δευτέρας. Λέγομεν ἀντίθετος μόνον ὡς πρὸς τὸν ρόλον, διότι ἡ διάνοια δὲν εἶναι τί τὸ ἀνεξάρτητον ἢ ἀντίθετόν του ἐνστίκτου, ἀλλὰ τουναντίον ἡ ἀνάπτυξις καὶ ὁ διὰ λογικῶν μέσων πλουτισμὸς αὐτοῦ εἰς τὴν ἀρχικὴν αὐτοῦ πάντοτε κατεύθυνσιν.

7. Πονηρία εἶναι ἡ ἐνεργητικὴ ὄψις τῆς καχυποψίας καὶ τὸ δεύτερον στάδιον αὐτῆς, ἤτοι ἡ δρᾶσις αὐτῆς, δρᾶσις ὅμως ζωϊκῶς ἀμυντικῆς φύσεως, διότι προϋποθέτει τὴν πνευματικὴν κατωτερότητα καὶ τὴν πνευματικὴν ἀμηχανίαν τοῦ βλακός, ὡς ζῴου ἐνστικτώδους καὶ πνευματικῶς πανικοβλήτου. Ἡ ἁπλὴ καχυποψία εἶναι ἄμυνα παθητικῆς φύσεως, καθ᾿ ὃ μὴ ἐνεργοῦσα ἐπὶ ἄλλων ἀτόμων. Ἡ πονηρία εἶναι ἄμυνα ἐνεργητικῆς φύσεως, διότι ἀποτελεῖ ἐγκεφαλικὴν ἐνέργειαν, σχηματισμὸν συλλογισμῶν καὶ συμπερασμάτων, ἀγόντων εἰς πράξεις («τὸν ἐγέλασε» κ.λπ.) καὶ συνεπῶς ἐνεργεῖ ἐπὶ ἄλλων ἀτόμων. Ἄσχετον τὸ ζήτημα τῆς βλακώδους ποιότητος τῶν συλλογισμῶν καὶ συμπερασμάτων. Ἡ χρησιμοποίησις ἤδη τῶν βλακωδῶν τούτων συλλογισμῶν καὶ συμπερασμάτων, μὲ μιὰν λέξιν τῆς πονηρῖας, χρησιμοποίησις ὅμως γενικώτερον ψυχολογικῶς ἐπιδρώσα ἐπὶ τοῦ ἄλλου ἀτόμου, ἤτοι χρησιμοποίησις αὐτῆς ἐν συνδυασμῷ μὲ στοιχεῖα κατωτάτης πνευματικῆς ὑποστάθμης (κολακεία, ψεῦδος, ρᾳδιουργία, συκοφαντία, σωματεμπορία, συμπαθὴς μορφὴ τοῦ βλακὸς ἀκόμη, ἐπίκλησις τῆς πολυτεκνίας του, προσφορὰ ἀνηθίκων καὶ εὐκόλων ὑπηρεσιῶν εἰς τὸ κολακευόμενον πρόσωπον, χαφιεδισμός, ξεσκονίσματα, τὸ «ποιεῖν τὸν καραγκιόζην», ἢ τὸν gigolot, χειροφιλήματα πρὸς τὸν «Ἐθνικὸν Κυβερνήτην», ἐκφωνήσεις λόγων, συρραφὴ κολακευτικῶν στίχων, μεταφορὰ λαχανικῶν, κλπ.

8. Ἂν ὁ βλὰξ καταφεύγει εἰς τὴν ἐπιτηδειότητα λόγω τῶν πενιχρῶν πνευματικῶν τοῦ μέσων ἐκ τῆς αὐτῆς ἐλλείψεως ἀνωτέρων πνευματικῶν μέσων ὠθεῖται καὶ πρὸς τὴν ἀπάτην. Ἀπάτη εἶναι ὡς γνωστὸν ἡ ἀποσιώπησις τῆς ἀληθείας ἢ ἡ παράστασις ψευδῶν πραγμάτων ὡς ἀληθῶν. Ἐξ αὐτοῦ τούτου τοῦ ὁρισμοῦ αὐτῆς συνάγεται ὅτι ἡ ἀπάτη δὲν ἀνάγεται εἰς τὴν εὐφυΐαν τοῦ ἀπατεῶνος, διότι πᾷς ἄνθρωπος δύναται νὰ παραστήση ψευδῶς πράγματα ὡς ἀληθῆ καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ βλάξ, ἀλλ᾿ εἰς τὴν εὐπιστίαν τοῦ θύματος. Ὅτι λοιπὸν καταφεύγει εἰς αὐτήν, ὡς διανοητικῶς εὐκολώτερον μέσον ὁ βλὰξ ἐπειδή, στερούμενος εὐφυΐας, εἶναι ἀνίκανος νὰ μεταχειρισθῆ ἔντιμα μέσα, εἶναι αὐτονόητον, διότι ἔντιμα μέσα ὡς δυσκολώτερα, χρησιμοποιεῖ μόνον ὁ κεκτημένος πραγματικὴν ἀτομικὴν ἀξίαν. Πόθεν λοιπὸν προέρχεται ἡ εὐρέως διαδεδομένη ἀντίληψις, ὅτι ὁ ἀπατεὼν ὄχι μόνον ἀποκλείεται νὰ εἶναι βλάξ, ἀλλ᾿ ἀναγκαίως εἶναι εὐφυής, ἀντὶ τῆς ὡς ἄνω ἀναλύσεως, ἐξ ἢς ἀντιθέτως προκύπτει, ὅτι ὁ ἀπατεὼν ὄχι μόνον ἀποκλείεται νὰ εἶναι εὐφυής, ἀλλ᾿ εἶναι ἀναγκαίως βλάξ; Ἡ ἀντίληψις αὕτη προέρχεται ἐκ τῆς «θεωρίας» τοῦ βλακὸς περὶ τῆς εὐπιστίας. Εἰθισμένος ὁ βλὰξ νὰ «σκέπτεται» οὐχὶ διὰ τοῦ νοητικοῦ μηχανισμοῦ, ἀλλὰ διὰ χονδροειδῶν ἔξωθεν ἐντυπώσεων, δὲν ἐρευνᾷ τὰς αἰτιοκρατικὰς σχέσεις, ἀλλὰ περιορίζεται εἰς τὸ γεγονὸς μίας ἐπιτυχούσης ἀπάτης, γεγονὸς ἐξ οὗ καὶ μόνου συνάγει τὴν βλακείαν τοῦ θύματος καὶ τὴν εὐφυΐαν τοῦ ἀπατεῶνος. Ὅτι ἡ ἀπάτη δὲν ὀφείλεται εἰς εὐφυίαν ἀνελύθη, νομίζομεν ἐπαρκῶς. Ὅτι ὅμως ἡ εὐπιστία τοῦ θύματος ἀποτελεῖ βλακείαν, τοῦτο εἶναι ἀληθὲς μνημεῖον βλακικὴς «διανοίας» καὶ πολιτιστικῆς ὑποστάθμης. Διότι ἡ εὐπιστία ἑνὸς ἀτόμου, ὡς προϋποθέτουσα τὰ ἄλλα ἄτομα ὡς ἔντιμα καὶ συνεπῶς ὡς εὐφυά, εἶναι ἀσφαλῶς τὸ μέγιστον τῶν τεκμηρίων τῆς πνευματικῆς του ἀναπτύξεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὅσον ὑψηλότερον ἐπὶ τῶν βαθμίδων τῆς εὐφυΐας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ ἵσταται ἐν ἄτομον ἢ εἷς λαός, (οἱ Εὐρωπαῖοι ἐν σχέσει πρὸς τοὺς Ἀνατολίτας) τόσον περισσότερον εὔπιστος εἶναι. Ὁ τελευταῖος τῶν βλακῶν θὰ ἠδύνατο νὰ ἐξαπατήσῃ ἕνα Κὰντ ἢ ἕνα Μπετόβεv καὶ ὁ τελευταῖος τῶν Ἑλλήνων ἕνα Εὐρωπαῖον… Τὸ μειδίαμα τοῦ οἴκτου,τὸ ὁποῖον ρίπτουν οἱ «ἀφελεῖς κουτόφραγκοι», δημιουργοὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν καὶ ἐξουσιασταὶ τοῦ κόσμου, ἐπὶ τῶν δυστυχῶν «ἔξυπνών» της Μεσογείου καὶ τῆς Ἀνατολῆς, ἂς εἶναι καὶ ἡ τιμωρία τῶν βλακῶν καὶ διὰ τὴν «θεωρίαν» των ταύτην!

9. «Ὅτι ὁ βλάξ, ἀκολουθῶν τὴν ἔνστικτον αὐτοῦ καχυποψίαν, εὑρίσκεται ἐντὸς τῆς πραγματικότητος, τοῦτο εἶναι ἀναμφισβήτητον, θέτει δὲ αὐτὸν ἐν τῷ Κοινωνικῷ βίῳ εἰς «ἀνωτέραν» μοῖραν λ.χ. τοῦ μεταφυσικοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ ἐνστικτώδης κόσμος ἔχει ὑποστὴ νοσηρὰν ἀτροφίαν, ἔναντι τοῦ διανοητικοῦ αὐτοῦ κόσμου, ὅστις ἔχασε πᾶσαν ἐπαφὴν μετὰ τῆς πραγματικότητος. Ἐὰν δεχθῶμεν, ὡς ὑποχρεούμεθα, πρῶτον ὅτι τὸ ἔνστικτον εἶναι ἀλάθητον, καθ᾿ ὃ ἀνεξήγητον καὶ ἄφθαρτον, δεύτερον ὅτι ὁ κόσμος τῶν ἐνστίκτων εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν φυσικῶς ὑγιὴς κόσμος, τρίτον ὅτι ἡ κοινωνία ὡς συνέχεια τῆς φύσεως εἶναι ὑγειὴς ὀργανισμός, ἀπαρτιζόμενος ὑπὸ ὑγειῶν ἀτόμων, τότε τὸ συμπέρασμα περὶ τῆς ὑπεροχῆς τοῦ βλακὸς ἐπὶ τοῦ μεταφυσικοῦ ἐν τῇ κοινωνίᾳ, εἶναι συμπέρασμα ἀναγκαστικὸν καὶ ἀνέκκλητον, ἐπαληθευόμενον ἄλλως τε, κατὰ φυσικὴν ἀναγκαιότητα, ὑπ᾿ αὐτῆς ταύτης τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητος ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν λαῶν. Τὸ ὅτι οἱ μεταφυσικοὶ ἐπεκράτησαν (ὄχι ἤνθισαν) εἰς ἐποχὰς παρακμῆς τῶν κοινωνιῶν δὲν εἶναι τυχαῖον. Ὁ βλάξ, ὡς ἐλέχθη καὶ ἀνωτέρω, διαισθανόμενος ἐν τῇ καχυποψίᾳ του τὴν ἐπίθεσιν ἐκ μέρους τοῦ εὐφυοῦς, εἶναι θεμελιωδῶς ἐντὸς τῆς πραγματικότητος, διότι διαισθάνεται ὀρθῶς τὸν κίνδυνον νὰ περιέλθῃ κοινωνικῶς εἰς τὴν κάτω τάξιν. Ἐὰν διὰ τῆς καχυποψίας αὐτῆς καὶ μόνης προστατεύεται ἔναντι τοῦ φυσικοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ του, τοῦτο εἶναι ἄλλο ζήτημα. Φανερὸν εἶναι, ὅτι τὸ ἔνστικτον ἀποτελεῖ μέσον προσανατολισμοῦ καὶ στοιχειώδους ἀμύνης εἰς τὸν πρωτόγονον ἄνθρωπον, ὄχι ὅμως μέσον κατισχύσεως καὶ ὑπεροχῆς ἐν προηγμένῃ κοινωνίᾳ μετὰ προηγουμένου κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ καὶ ἀναπτύξεως τῶν νοητικῶν του ἀνθρώπου μέσων, τῶν ὁποίων ἡ κατ᾿ ἄτομα ἀνισότης εἶναι ἐξ ἴσου φυσικῶς δεδομένη. Ὁ βλὰξ ὁμοιάζει ἐνταῦθα τὸ ζῷον, τὸ ὁποῖον ἐξ ἐνστίκτου γνωρίζει νὰ διαφεύγῃ πάντα κίνδυνον, πλὴν ἀνωτέρας ὠμῆς βίας, εἰς τὴν ζούγκλαν, εἰσερχόμενον ὅμως εἰς κεντρικὴν ὁδὸν μεγαλουπόλεως, εὑρίσκεται αἰφνιδίως ὑπὸ τοὺς τροχοὺς αὐτοκινήτου. Τοῦτο εἶναι ἄγνωστος καὶ ἀκατανόητος εἰς αὐτὸ μηχανή, βασιζομένη βεβαίως κατὰ τελευταῖον λόγον εἰς τὸ ἔνστικτον τοῦ ἀνθρώπου, κατασκευασθεῖσα ὅμως διὰ τῆς διανοίας του. Πῶς ἤδη οἱ πνευματικῶς κατώτεροι ἄνθρωποι εὑρίσκονται ὑπὸ τοὺς τροχοὺς διαφόρων κοινωνικῶν «αὐτοκινήτων», – τοῦτο δεικνύει ἡ θέσις αὐτῶν εἰς τὴν κάτω τάξιν. Τὴν «μηχανήν» αὐτὴν εἶναι βεβαίως ἀδύνατον νὰ διαφύγῃ καὶ ὁ βλάξ, τοῦ ὁποίου καὶ ἡ ἄνοδος εἶναι αὐστηρῶς ἐντὸς ὡρισμένων πλαισίων περιωρισμένη. Ὅτι δὲ τέλος ὁ μεταφυσικὸς οὐδὲ τὸ ζῷον, οὐδὲ τὸν βλάκα δύναται νὰ περιπλέξῃ εἰς τροχούς, τοῦτο εἶναι εὐνόητον ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι οὗτος φέρεται ἐπὶ τοῦ Πηγάσου…


10. Ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴν προέλευσιν τῶν βλακῶν διαπιστοῦται ὅτι ἡ παραγωγὴ βλακῶν δὲν εἶναι ταξική. Ἡ πονηρὰ φύσις δὲν ἔδωκεν εἰς ὡρισμένην τινὰ κοινωνικὴν τάξιν τὸ ἐπίζηλον τοῦτο προνόμιον. Ἐπεδαψίλευσεν ἴσως ὡς φαίνεται, εἰς τὴν ἑκάστοτε ἄνω τάξιν τοὺς διασκεδαστικωτέρους ἁπλῶς τύπους βλακῶν, ἀλλὰ δὲν ἐστέρησεν οὐδεμίαν ἄλλην κοινωνικὴν τάξιν τῆς σοβαρᾶς συμβολῆς των. Ὁ βλὰξ ὑπουργός, ὁ ἀγόμενος καὶ φερόμενος ὑπὸ τῶν ὑπαλλήλων του καὶ τὰ μέλη ἑνὸς ἐργατικοῦ σωματείου, τὰ ὁποῖα ἐκμεταλλεύεται ὁ πονηρὸς ἐργατοκάπηλος, ἀποτελοῦν δυὸ ἀντίθετα παραδείγματα τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ βλακεία δὲν ἔχει ταξικὴν τὴν πατρίδα.

Ψυχολογικὰ δὲ εἶναι κυρίως τὰ περιεχόμενα, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦν τὰς ποικιλίας καὶ παραλλαγὰς μεταξὺ τῶν βλακῶν. Ὁ fils a papa τῆς ἄνω τάξεως, ὁ ὁποῖος λόγω φυσικῆς ἀτροφίας τοῦ βουλητικοῦ του κόσμου, λαμβάνει σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν τὴν ἀτελεύτητον σειρὰν τῶν ἀπαγορεύσεων τῆς οἰκογενείας του, στερούμενος δὲ καὶ ἰδῖας πνευματικότητος, καταντᾷ εἰς τὸ τέλος τύπος χωρὶς τὴν ἐλαχίστην προσωπικότητα, ὀνομάζεται ὑπὸ τῆς τάξεώς του ἐπιεικέστατα «καλὸ παιδί», εἰς δὲ τὴν ἀντικειμενικὴν διάλεκτον θὰ ἠδύνατο νὰ ἀποκληθῇ «εὐπρεπὴς βλάξ», ἐνῷ τὸ «τέκνον τοῦ λαοῦ» εἰς τὴν αὐτὴν περίπτωσιν ὀνομάζεται ὑπὸ τοῦ εὐφυεστέρου καὶ κυριολεκτοῦντος λαοῦ δραστικώτατα «κόπανος». Σημαντικῶς αὐστηροτέρα εἶναι ἑπομένως ἡ φυσικὴ ἐπιλογὴ ἐντὸς τῆς κάτω τάξεως: ἐνῷ λ.χ. ὁ fils a papa εἰς τὴν μαθητικὴν ἡλικίαν τυγχάνει τῆς ἀγωγῆς, τῶν μορφωτικῶν μέσων καὶ τῶν περιποιήσεων τῆς τάξεώς του καὶ παραμένει ψυχικῶς ἀμείωτος, ὅπερ ἐπαυξάνει τὴν γελοίαν αὐτοπεποίθησίν του εἰς πρεσβυτέραν ἡλικίαν, δυνάμενος νὰ φθάσῃ ἀνενοχλήτως καὶ εἰς ὑψηλὰ ἀξιώματα, ἡ δὲ ἀτομική του ὕπαρξις ὡς μὴ ὤφειλε, εἶναι γνωστὴ ἐν τῇ κοινωνίᾳ. Ἀντιθέτως τὸ τέκνον τοῦ λαοῦ καὶ σκληρώτερον χειραγωγεῖται ὑπὸ τῶν γονέων του καὶ τῶν συμμαθητῶν τοῦ ἐν τῷ σχολείῳ μέχρι πλήρους ψυχικῆς ἐξουθενώσεως διὰ σκληρᾶς ὑποτιμήσεως, προπηλακισμῶν, φαρσῶν, ὕβρεων καὶ βιαιοπραγιῶν καὶ δυσκολώτερον εἶναι κατόπιν τούτων ν᾿ ἀνέλθῃ τὴν κοινωνικὴν κλίμακα, ὁ δὲ βλὰξ τῶν λαϊκῶν τάξεων οὕτως καὶ συμπαθέστερος εἶναι καὶ ἄγνωστος καὶ ἀκινδυνώτερος καὶ ὀλιγώτερον γελοῖος, καθ᾿ ὃ σεμνότερος καὶ ἐστερημένος τῆς αὐτοπεποιθήσεως ἢ ἐπάρσεως τοῦ βλακὸς τῶν ἄνω τάξεων, εἰς τὸν ὁποῖον λόγω ἀτροφίας τοῦ βουλητικοῦ του καὶ τῆς μαλθακότητος τοῦ οἰκογενειακοῦ του περιβάλλοντος προστίθεται ἔστιν ὅτε καὶ ἀηδὴς γυναικωτὸς χαρακτήρ. Ἑνιαῖον ὅμως εἶναι τὸ πνευματικὸν προλεταριᾶτον πάσης ταξικῆς καταγωγῆς.

11. Ἡ ἠθικὴ τέλος σχέσις μεταξὺ βλακὸς καὶ ἐπιτηδείου ἢ ἀπατεῶνος εἶναι ἀπροσδοκήτως διάφορος τῆς ἣν ἐκλαμβάνει συνήθως ἡ «κοινὴ γνώμη». Ὁ συνήθης κοινωνικὸς ἄνθρωπος θεωρεῖ τὸν ἐπιτήδειον καὶ τὸν ἀπατεῶνα ὡς ἀνηθίκους μέν, ἀλλ᾿ ὡς ὑποδιαιρέσεις τοῦ εὐφυοῦς. Ὅλως τὸ ἀντίθετον ὅμως συμβαίνει: ὁ ἐπιτήδειος καὶ ὁ ἀπατεὼν εἶναι ἀκριβῶς ὑποδιαιρέσεις τοῦ βλακός. Καὶ ἰδοὺ πῶς. Εἴπομεν ἀνωτέρω ὅτι ἡ πονηρία, ἐκτὸς ἐὰν εἶναι μέσον ἀμύνης τῶν εὐφυῶν οὐχὶ κατὰ τῶν βλακῶν ἀλλὰ κατὰ τῆς πονηρίας των, ἀποτελεῖ φυσικὴν ἰδιότητα τῶν βλακῶν καὶ δὴ φυσικὴν συνέπειαν τοῦ γεγονότος, ὅτι, λόγω ἀτροφίας τοῦ νοητικοῦ τῶν μηχανισμοῦ, ἀποτελεῖ αὕτη τὴν μόνην ἄμυναν αὐτῶν κατὰ πάσης ἔξωθεν ἐπιθέσεως. Ἀπὸ τῆς διαπιστώσεως τῆς ἀληθείας ταύτης μέχρι τῆς ἀκολούθου ἀληθείας ὑπάρχει ἓv καὶ μόνον βῆμα: ὅτι μόνον ὁ πνευματικῶς ἀνάπηρος ἔχει ἀνάγκην τῆς ἐπιτηδειότητος καὶ τῆς ἀπάτης διὰ νὰ προωθηθῆ ἢ νὰ ἐπικρατήση. Οὐδεὶς ἄνθρωπος ἀξίας ἔχει ἀνάγκην νὰ γίνῃ ἐπιτήδειος ἢ ἀπατεών. Ἡ καθημερινὴ κοινωνικὴ πεῖρα διδάσκει ὅτι τὰ ἐπίθετα ταῦτα οὐδέποτε κατώρθωσαν νὰ «κολλήσουν» εἰς ἀνθρώπους πραγματικῆς ἀξίας, οἱ ὁποῖοι, ἐὰν ὑπῆρξαν μισητοί, ἐχαρακτηρίσθησαν ἴσως ὡς «κακοί», ὡς «καταχθόνιοι», ὡς «γόητες», ὡς «τορπιλληταί» ἢ ὡς «λιβελλογράφοι», οὐδέποτε ὅμως ὡς ἐπιτήδειοι ἢ ἀπατεῶνες, καὶ ὅταν ἀκόμη ὑπῆρξαν συντηρητικοὶ εἰς τὰς σχέσεις τῶν μετὰ τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων καὶ κατώρθωσαν πάντοτε νὰ προωθηθοῦν ἢ νὰ ἐπικρατήσουν. Ἀπόλυτος ἐσωτερικὴ συνέπεια τῆς πνευματικῆς ἀναπηρίας τοῦ βλακὸς εἶναι ἄλλως τὲ ὄχι μόνον ἡ ἀγελαία του τάσις, ὄχι μόνον ἡ προώθησίς του «πλάτην μὲ πλάτην» μὲ τὴν λεγεῶνα τῶν ὁμοίων του, ὄχι μόνον ἡ προσφυγὴ εἰς τὰ εὐτελέστερα μέσα τῆς ἐπιτηδειότητος, τὴν ἔλλειψιν ἀντιθέτου γνώμης, τὴν προσφορὰν εὐκόλων καὶ ἀνηθίκων ἐκδουλεύσεων καὶ τὴν κολακείαν, ἀλλὰ καὶ ἡ συστηματικὴ ἀποφυγὴ πάσης συγκρούσεως καὶ πάσης μάχης. Καὶ ὅταν ἀκόμη ὁ βλάξ, ὑπὸ τὴν μορφὴν τοῦ ἐπιτηδείου ἢ τοῦ ἀπατεῶνος, ἐξαναγκασθῇ νὰ δώσῃ μάχην, θὰ δώσῃ αὐτὴν διὰ τῶν πνευματικῶς εὐκολοτέρων καὶ συνεπῶς τῶν ἀνηθικωτέρων «ὅπλων»: τοῦ ψεύδους, τῆς διαστροφῆς, τῆς ρᾳδιουργίας καὶ τῆς συκοφαντίας.

Ἐξ οὗ ἕπεται τὸ ἀκλόνητον δόγμα: καὶ ἡ ἀνηθικότης εἶναι ἀποκλειστικὸν προνόμιον τῶν βλακῶν!

συνδεσμος στην αναρτηση στο "αντικλειδι"
http://antikleidi.com/2013/01/12/idiots/

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Το πολιτικο συστημα, το πολιτευμα, το κοινωνικο καθεστως, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Μαρκ Μαζαουερ

Το σημειωμα γραφηκε με αφορμη το ρεπορταζ της εφημεριδας "ΑΥΓΗ" για την διαλεξη του κ. Μαρκ Μαζαουερ στο κολεγειο Deree στις 12-02-2013 που αναρτησε ο Denys Zαcharopoulos, στο χρονολογιο του στις 14-02-2013.

Συνηθιζεται σε κινδυνολογικες κουβεντες ή, και, γραψιμματα να συγχεονται οι οροι.
πολιτικο συστημα
πολιτευμα
κοινωνικο καθεστως
Οταν αυτο γινεται απο αμοιβομενους διαμορφωτες-χειριστες της κοινης γνωμης τοτε ειναι κατανοητο και αναμενομενο. Κανουν την δουλεια τους, οι ανθρωποι, πανε κι' ερχονται, βγαζουν λογους ποτε στο Deree ποτε αλλου, επιχειρωντας να επιρεασουν τις πολιτικες εξελιξεις κατα τα συμφεροντα που υπηρετουν οι εργοδοτες τους (Πανεπιστημια, Ινστιτουτα κλπ κλπ).
Οταν αυτο γινεται απο τους πανικοβλητους αμυνομενους εκπροσωπους (μελη) του καταρρευσαντος πολιτικου συστηματος (για το οποιο χρησιμοποιειται και ο, αδικος για το θεατρο, ορος πολιτικο σκηνικο) τοτε ειναι κατανοητο και αναμενομενο. Τα δινουν ολα, οι ανθρωποι, στην προσπαθεια τους να διεγειρουν τα αμυντικα αντανακλαστικα των δουλοφρονων «νοικοκυραιων» (των μικροαστων, τους οποιους αυτοι οι ιδιοι εξοντωνουν και υποπρολεταριοποιουν συστηματικα τα τελευταια χρονια).
Οταν αυτο γινεται απο εμας, τους πολιτες (ανεξαρτητως της θεσης μας), τοτε ειναι μια βλαβερωτατη (για εμας) απροσεξια(?). Μια απροσεξια απο τις πολλες που μας οδηγησαν στην σημερινη καταντια.
         Το πολιτικο συστημα,
που αποτελειται χονδρικα απο τα υποσυστηματα, διοικηση, πολιτικα κοματα, συνδικατα, ομαδες συμφεροντων και απο τους κανονες λειτουργιας τους, οπως ειναι μερικα αρθρα του συνταγματος, μερικοι θεμελιωδεις νομοι και μερικοι εθιμικοι κανονες
εχει διαλυθει, και στην συνειδηση των περισσοτερων πολιτων ειναι ανυπααρκτο.
Σ’ αυτη την ανυπαρξια του πολιτικου συστηματος, εξαλλου, οφειλεται η ρευστη πολιτικη κατασταση, που τρομαζει, κυριως, αυτους που επενδυσαν σε (και κερδισαν, ή κερδιζουν ακομη,απο) αυτο.
Εν τουτοις γινεται μια προσπαθεια (εκ μερους, κυριως, του προσωπικου που το επανδρωσε στο προηγουμενο διαστημα) να συντηρηθει το (διαλυμενο αλλ’ οχι ακομη, υποκατεστημενο) πολιτικο συστημα, εστω και (μονο) για να εκβιαζει με ακομη μεγαλυτερες καταστροφες απο αυτες που, ηδη, εχει προκαλεσει.
         Το πολιτευμα, ομως, της αστικης δημοκρατιας (που καθοριζεται απο αρχες και οχι λειτουργικα στοιχεια, κανονες ή θεσμους, και δεν ταυτιζεται με το πολιτικο συστημα με το οποιο διοικηθηκε η Ελλαδα τα προηγουμενα χρονια), εχει μεν κλονισθει (λογω της αποτυχιας του πολιτικου συστηματος) αλλα εχει την γενικη αποδοχη των πολιτων, αρα ειναι σχετικα ασφαλες.
Κατ’ αυτου (του πολιτευματος) βαλλουν και αυτο απειλουν εμμεσα (να συμπαρασυρουν με την πτωση τους) οι εκπροσωποι του διαλυμενου πολιτικου συστηματος ταυτιζοντας το συστημα με το πολιτευμα.
        Το κοινωνικο καθεστως, παλι, που επιβαλλεται απο τους κοινωνικοοικονομικους συσχετισμους δυναμεων των πολων ισχυος, ειναι παγιωμενο ιστορικα ως καπιταλιστικο καθεστως της σχεδον αγορας. Το σχεδον αφορα το οτι στην Ελλαδα η αγορα ειναι, ακομη, σε μεγαλο βαθμο ολογοπωλιακη και οχι ελευθερη.
Αυτο το καθεστωτος οι εκπροσωποι του διαλυμενου πολιτικου συστηματος διατεινονται πως κινδυνευει μετα την δικη τους εξαφανιση, αλλα ολοι ξερουν πως λενε ψεματα και γι’ αυτο κανεις, σχεδον, δεν τους προσεχει.

Το υπαρχον πολιτικο προσωπικο ειναι καμενο και ασημαντο.
Στην τυφλα μας σημαντικωτεροι ειναι οι αμοιβομενοι "σοφοι" και οι διαμορφωτες-χειριστες της κοινης γνωμης, ο κ. Μαρκ Μαζαουερ ειναι ενα καλο δειγμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, πραγματι (εχει δικιο ο κ. Μαζαουερ), ειναι η μοναδικη πολιτικη δυναμη στη Ελλαδα που μπορει να οδηγησει την χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Κατα το ρεπορταζ φαιρεται ο κ. Μαζαουερ να προβληματιζεται επι της εξοδου της Ελλαδας απο την κριση και επι των αναγκαιων σοβαρων μεταρρυθμισεων.
Τι θα πει, λοιπον, εξοδος απο την κριση; και, τι θα πει σοβαρη μεταρρυθμιση; 
      Αποκτηση σταθερης και στιβαρης κυβερνησης, για ενα διαστημα, ωστε να αποκατασταθει το κυρος των θεσμων, χωρις αντικατασταση αυτων ακριβως των θεσμων που καταντησαν την χωρα ρεντικολο;
      Μεταρρυθμηση των πολιτικων και οικονομικων θεσμων απο μια σταθερη και στιβαρη κυβερνηση, με αντικατασταση ολων (των θεσμων) που ειναι επιζημιοι;
Ειναι δυνατον κατι τετοιο υπο την υπερ-παραεξουσια της μιντιοκρατιας των κρατικοδιαιτων εργολαβων, των προμηθευτων του δημοσιου που αναδειχθηκαν ως τετοιοι απο τις κυβερνησεις του ΠΑΣΟΚ (κυριως) με ο,τι σημμαινει αυτο για την εξαρτηση τους απο ξενες δυναμεις;
Ως προταση ιστορικα, (φερεται να ειναι ειναι ιστορικος και μελετητης της νεας Ελλαδας ο κ. Μαζαουερ) το βλεπω χλωμο, πολυ χλωμο.....
      Μεταρρυθμιση των πολιτικων και οικονομικων θεσμων μετα απο την οριστικη ολικη αποσαθρωση τους, ισως και, απο διαδοχικες πολιτικες κρισεις οφειλομενες σε ακυβερνησια;
Προτιμω την τελευταια λυση, την μεταρρυθμιση μετα απο την οριστικη ολικη αποσαθρωση, γι’αυτο προτιμω την οξεια αντιπολιτευτικη τακτικη, την οποια βοηθα (μεταξυ αλλων και) η ρητορικη περι «κατοχης».
Και τι εννοουσε αραγε ο κ. Μαζαουερ υποδεικνυοντας στον ΣΥΡΙΖΑ να «υπερβει την ρητορικη της κατοχης»; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ πρεπει να βαλει νερο στο κρασι του; Ποσο νερο;
Ασχετως απο το αν η Ελλαδα βρισκεται ή οχι υπο κατοχην (που βρισκεται) το συνθημα εχισχυει πολιτικα και διαπραγματευτικα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον διαχωριζει απο τις κυβερνωσες πολιτικες δυναμεις (καλυτερα απο την αντιμνημονιακη ρητορικη), χωρις να του δημιουργει δεσμευσεις (και αυτο ειναι σημαντικο στην παρουσα φαση μετασχηματισμου, ακομη, του ΣΥΡΙΖΑ απο κομα διαμαρτυριας σε κομα εξουσιας, αν τα καταφερει να γινει).
Τι προτιμα αραγε ο κ. Μαζαουερ, μια ρητορικη πιο κοντα στην κυβερνητικη ρητορικη; Και θελει και σοβαρες μεταρρυθμισεις; Θελει και την πιτα ολακερη και τον σκυλο χορτατο; Μα αυτο δεν γινεται!
Αν ή οταν (προεκλογικα εννοειται, γιατι μετεκλογικα σε περιπτωση νικης του θα ειναι αλλοιως τα πραγματα) ο ΣΥΡΙΖΑ αλλαξει την ρητορικη του με μια πιο «ρεαλιστικη» θα γινει και αυτος μια κουταλια απο τον ιδιο χυλο στον οποιο βραζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, εβρασε για λιγο και ο ΛΑΟΣ (και καηκε).
Εδω που φθασαμε , τακτικες ισορροπιων του τυπου να την βολεψουμε με «ισα βαρκα, ισα νερα» δεν μπορουν να εφαρμοσθουν πια, γιατι κανει επενδυτης (ιδιωτης ή κρατος) δεν βαζει λεφτα για να αρμενιζει ξενοιαστη «η τρατα μας η κουρελου η χιλιομπαλωμενη που ολο τηνε μπαλωναμε, κι ολο-ηταν τρυπημενη», η Ελλαδα.

Το θεμα λοιπον δεν ειναι ο καθε κ. Μαζαουερ που βγαζει ενα λογο στο Deree ή σε καποιον αλλο παρομοιο χωρο, το θεμα ειναι πως ολοι αυτοι με τα πηγαιν' ελα τους και τα λεγε-λεγε επιχειρουν να διαμορφωσουν ενα πλαισιο πολιτικης δρασης για τον ΣΥΡΙΖΑ και να χειραγωγησουν τους ψηφοφορους του σε αδιεξοδους προβληματισμους, εις βαρος του ΣΥΡΙΖΑ και του Ελληνικου λαου κι΄ας γραφουν στην «ΑΥΓΗ» ο,τι θελουν (τομαρα τους αν τα πιστευουν κιολας).

Το σημειωμα αυτο αναρτηθηκε στο χρονολογιο του Yiannis Linardhakis την 18.02.2013 στις 02:00 π.μ 
Συνδεσμος στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=430777123667163&id=100001894299391 Το σημειωμα αυτο κοινοποηθηκε ως σχολιο απο το χρονολογιο του Yiannis Linardhakis στην αναρτηση του Denys Zacharopoulos της 14.02.2013 στις 01:55 μ.μ.
Συνδεσμος στην αναρτηση:
https://www.facebook.com/dzacharopoulos/posts/442087512528386
Συνδεσμος στο ρεπορταζ της εφημεριδας "ΑΥΓΗ":
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=751610